Το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων επανέφερε ο Χάγκεν Φλάισερ
Την εκτίμηση ότι θα μπορούσαν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για τις γερμανικές αποζημιώσεις διατύπωσε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χάγκεν Φλάισερ, μιλώντας σε ημερίδα που διοργάνωσε η Λέσχη Αστυνομικών Θεσσαλονίκης, με θέμα "η ναζιστική κατοχή και η κληρονομιά της".
Με βάση την ιστορική έρευνα, ο κ. Φλάισερ διευκρίνισε ότι "στις αρχές του ψυχρού πολέμου οι ΗΠΑ αποφάσισαν να μετατρέψουν τη Δυτική Γερμανία σε προπύργιο κατά της "κομμουνιστικής απειλής. Για να ανταποκριθεί σε αυτό το ρόλο έπρεπε να απαλλαγεί από την υποχρέωση της καταβολής αποζημιώσεων".Ειδικά για τη "Συμφωνία για τις Γερμανικές Οφειλές" (Λονδίνο, 1953) ο κ. Φλάισερ τόνισε ότι "αναβλήθηκε η εξέταση απαιτήσεων που πηγάζουν από τον Πόλεμο έως τον οριστικό διακανονισμό του ζητήματος των αποζημιώσεων, διατύπωση που παραπέμπει με ηθελημένη ασάφεια σε μελλοντικό διακανονισμό με μια ενιαία Γερμανία".
"Με άλλα λόγια, επί 40 σχεδόν χρόνια, η Γερμανία επένδυε παρελκυστικά στην παρέλευση του χρόνου, την οποία μετά την απρόσμενη επανένωση του 1990 προέβαλε περιχαρής ως απαλλακτικό στοιχείο με νομική ισχύ. Με αφετηρία αυτά τα στοιχεία θα μπορούσαν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις χωρίς να δημιουργείται νομικό προηγούμενο για αξιώσεις άλλων κρατών. Έτσι θα έμπαινε ένα τέλος στον παραλογισμό, ναζί αξιωματούχοι να έχουν αναγνωρίσει μια γερμανική οφειλή την οποία οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του Βερολίνου επιδεικτικά αγνοούν" υπογράμμισε ο καθηγητής.
Για την έναρξη των διαπραγματεύσεων επισήμανε ότι "τη δεκαετία του '90 θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα" καθώς σήμερα πια επικρατεί στη Γερμανία η άποψη ότι τώρα που χρεοκόπησαν οι Έλληνες επικαλούνται ότι δεν χρωστούν εκείνοι αλλά οι Γερμανοί. "Οι Έλληνες πάντα το θυμόνταν αυτό και από το 1945 υπήρξε σχετική αναφορά. Αυτοί που δεν ήθελαν να ακούσουν ήταν οι Γερμανοί και τους συγκάλυψαν και οι ΗΠΑ" πρόσθεσε.
Σε ό,τι αφορά δε το ύψος των αποζημιώσεων, επικαλέστηκε έγγραφα του 1944 και του 1945 καθώς και σχετική επιστημονική δημοσίευσή του στα γερμανικά στο μεγαλύτερο, όπως είπε, περιοδικό για την ιστορία της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Συγκεκριμένα τόνισε: "έγγραφο του 1944 υπολογίζει από την πλευρά των κατακτητών το χρέος της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα σύμφωνα με το κατοχικό δάνειο. Το υπολόγιζαν τότε στα 476 εκατομμύρια μάρκα και το ενδιαφέρον είναι ότι σχεδόν ταυτόχρονα, στις αρχές του '45 η Τράπεζα της Ελλάδος το υπολόγιζε σε 228 εκατομμύρια δολάρια και η επίσημη αναλογία του δολαρίου είναι ένα δολάριο προς δύο μάρκα της εποχής εκείνης".
Ο κ. Φλάισερ, όμως, αναφέρθηκε και στην κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο επισημαίνοντας: "στην Ελλάδα ζούμε στη μοναδική χώρα που γιορτάζει την εμπλοκή της στον Πόλεμο ενώ σπανίως μνημονεύεται η νικηφόρα λήξη του. Εδώ, το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συσσώρευσε νέα δεινά, την εμφύλια σύγκρουση. Οι διάδοχοι "πολέμιοι της μνήμης" για τον έλεγχο και την ερμηνεία της μνήμης, διαμορφώνουν ταυτότητες και αποτελούν αντικείμενο δημόσιων αντιπαραθέσεων σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο".
Ειδικότερα ανέφερε τον όρο "μνημοκτονία" αποδίδοντάς του την προσπάθεια αποσιώπησης ιστορικών γεγονότων αλλά και της ιστορικής σημασίας τόπων μνήμης (όπως το στρατόπεδο του Παύλου Μελά και το κολαστήριο των Ες Εσ στην οδό Μέρλιν της Αθήνας).
"Μετά τον πόλεμο η Δυτική Γερμανία επωφελήθηκε και από την ιδεολογική συστράτευση με τους νικητές του ελληνικού εμφυλίου. Χαρακτηριστική είναι η αυξανόμενη υποχωρητικότητα της επίσημης Ελλάδας η οποία μετά τη σύσταση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας απέφευγε τις αναφορές σχετικά με το αμαρτωλό πολεμικό παρελθόν και προτίμησε να επικαλεστεί τη νέα συμμαχία ενάντια στον παγκόσμιο κομμουνισμό" είπε και πρόσθεσε ότι "από το 1947 ξένοι παρατηρητές σημείωναν ότι, σε σύγκριση με τους άλλους συμμαχικούς λαούς, οι Έλληνες είχαν λιγότερες στερεότυπες αντιγερμανικές προκαταλήψεις και έδειχναν μεγαλύτερη προθυμία για συμφιλίωση".
Λίγο μετά την εκδήλωση, και ερωτηθείς για τους λόγους για τους οποίους ο ίδιος ασχολήθηκε με την γερμανική κατοχή στην Ελλάδα ο Χάγκεν Φλάισερ, ο οποίος συμπληρώνει φέτος 30 χρόνια με την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη, είπε: "με ενδιέφερε πάρα πολύ ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος επειδή δεν μάθαμε τίποτε στο σχολείο. Είχα πάρει από νωρίς την απόφαση να σπουδάσω μία μέρα αυτό το θέμα γιατί ακούσαμε μόνο ότι οι Γερμανοί ήταν τα θύματα. Πώς ξεκίνησε το θέμα δεν το μάθαμε". Στους παράγοντες που τον παρακίνησαν να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο ζήτημα, συμπεριλαμβάνει επίσης το ότι έμαθε αρχαία ελληνικά στο γυμνάσιο, τη γνωριμία του με Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, τα συναισθήματα που του δημιούργησε η χούντα στην Ελλάδα το ΄67, την παρουσία του στην Ελλάδα στη δίκη του Αλέξανδρου Παναγούλη και την κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου και τη γνωριμία του στο Βερολίνο με τη γυναίκα του Ελένη σε μια διαδήλωση κατά της Χούντας στην Ελλάδα.
Όταν τέλος κλήθηκε από το ΑΠΕ - ΜΠΕ να κάνει ένα σχόλιο για την Ελλάδα του σήμερα με αφορμή τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και την κατάσταση που διαμορφώνεται στη χώρα απάντησε: "αυτό που με στεναχωρεί είναι η διχόνοια που πάντα υπάρχει και είναι πραγματικά όλες σχεδόν οι παρατάξεις που βγάζουν το ρόπαλο του παρελθόντος και ταυτίζουν τον εσωτερικό αντίπαλο - όχι εχθρό - αντίπαλο, με τον άλλοτε εχθρό. Έχει λεχθεί πολλές φορές όταν οι 'Ελληνες θέλουν και είναι ενωμένοι μπορούν να κάνουν θαύματα. Δεν περιμένω θαύματα αλλά από κοινού να σηκώσουν τα μανίκια, να μην μειώσουν τον εσωτερικό αντίπαλο, γιατί έτσι πολλές φορές δίνουν και όπλα και πυρομαχικά και επιχειρήματα στον εξωτερικό παράγοντα - όχι εχθρό - να μιλά αρνητικά για τους Έλληνες...".
